ที่ลุ่มน้ำโอโม่ วิถีชนเผ่ายังฝังแน่นในดิน สีบนร่างกายคือบทสนทนากับธรรมชาติ ฝีเท้าดาเซเนชยังข้ามแม่น้ำเหมือนรุ่นก่อน ดินสีของคาโรยังเขียนเรื่องเล่าไร้ถ้อยคำ เปลวไฟจาก Erta Ale บอกเราว่าโลกไม่เคยหลับ

โบสถ์ศิลาแห่งลาลิเบลลาคือศรัทธาที่ถูกแกะสลัก ไม่ใช่เพื่อให้มองเห็น แต่ให้เข้าใจ เสียงสิ่วคือเสียงสวดที่ไม่มีคำพูด เงาของเราบนเกลือขาวของ Karum ไม่ได้สะท้อนแค่ใบหน้า แต่เผยให้เห็นราก

นี่ไม่ใช่แค่การเดินทางไกล แต่คือการกลับบ้าน กลับไปหาจุดเริ่มต้นที่เราหลงลืม บทนี้ไม่มีชื่อ แต่คุณจะเขียนมันด้วยสายตา หัวใจ และความเข้าใจ